Mijn Bijbelapp doet vervelend, is nogal overheersend. Elke keer wanneer ik
mijn telefoon aanzet, plopt ze op en als ik een andere app wil openen,
moet ik eerst een bijbeltekst lezen. Op zich een goed idee natuurlijk,
dat het Woord van God eerst komt; prioriteit nummer 1 is, maar toch
probeer ik 'm soms snel weg te klikken.
Vandaag voordat ik naar mijn werk wilde gaan, plopte de bijbeltekst op en ik las 'm.
Niet kunnen bedenkend wat er later die dag zou gebeuren.
De tekst ging over Philip die de eunuch doopte. Handelingen 8:38.
Beter bekend als Filippus en de kamerling... ik lees in het engels.
De uitleg (Inspiration) vond ik erg mooi.
Filippus was onderweg om werk voor de Heer te doen toen de Heilige Geest hem stopte.
Hij moest in contact komen met de eunuch en hem het evangelie vertellen.
De eunuch nam Christus aan en werd gedoopt.
Dé vraag: zijn wij beschikbaar terwijl we onderweg zijn naar een bepaalde bestemming?
God roept ons om altijd uit te zien naar mogelijkheden om Zijn Woord te delen.
We moeten beschikbaar zijn voor hen die God (nog) niet kennen.
Het gebed ging als volgt en terwijl ik de woorden las, bad ik het mee met mijn hart:
"Lieve Heer, we vertrouwen op de leiding van Uw Heilige Geest die onze voetstappen wil leiden
als we onderweg zijn naar een bepaalde bestemming. Leer ons om alert te zijn
zodat we onderweg anderen kunnen dienen. In Jezus naam!"
Kort maar krachtig.
Door Gods genade doe ik het werk wat ik doe: onderweg naar kinderen op school om te vertellen
over de God van de christenen, Zijn Zoon Jezus en Zijn liefde voor mensen(kinderen).
En terwijl ik vanmiddag mijn bestemming had bereikt, mijn lessen had gegeven,
raakte ik na schooltijd aan de praat met de juf van de 'brede school' die na schooltijd de kinderen
prachtige creatieve schilderijen laat knutselen of gaat papier maché-en met hen.
Ze gebruikt hetzelfde lokaal direct na mij, dus ik kom haar geregeld tegen.
Ze is vriendelijk en deze keer sjouwden we samen een tafel naar de gang omdat ze die niet nodig had.
We raakten in gesprek en ze vertelde dat ze een eigen bedrijf heeft en als zelfstandige werkt.
Dit was tijdens Corona zwaar, ze was verhuisd naar Boskoop in die tijd. Ik nam de tijd om te luisteren,
de kinderen kwamen nog niet en toen kwam het ergste: haar man was vorig jaar plotseling overleden.
Het ging niet goed met haar, maar werken met kinderen brengt de broodnodige afleiding.
Ik luisterde naar haar, wist geen antwoorden maar liet haar vertellen,
omdat dit een onderdeel van rouwen is.
Haar zorgen over haar oudste zoon die zich zo verantwoordelijk voelt, maar nu
de aanmoediging van zijn vader mist en stuurloos raakt in zijn werk en toekomstplannen....
Wát een verdriet!
Ik wilde haar vragen of ik een knuffel mocht geven, toen de kinderen binnenkwamen.
Ze werden welkom geheten, maar zij was nog niet klaar met haar verhaal en emotie.
Ik vroeg haar over de knuffel en dát mocht. Maar ik dacht niet goed na en ze stroomde vol....
tranen stroomden. "Sorry, dat was niet mijn bedoeling", ik gaf haar een stuk keukenrol.
Voordat ik weg ging, vroeg ik haar naam en zei ik dat ik voor haar zou bidden als dat goed was
en als halfslachtig grapje voegde ik eraan toe dat dit hoort bij mijn werk. Het was goed.
Met waterige ogen keek ze me aan: "Tja.... ik ben ooit christelijk opgevoed, maar vind
het nu wel heel moeilijk!" Ik zag haar hart.... de Heilige Geest leidde me toen ik zei: "God kan je
juist veel bieden, maar ik begrijp ook dat je nu frustraties ervaart! Dát mag... "
Ik nam afscheid, mijn kinderen - het doel van deze middag en de reden dat ik op deze school ben -
waren al lang naar huis gegaan.
Maar onderweg naar mijn doel, kwam ik deze vrouw tegen. Mooi en stoer
aan de buitenkant, verdrietig en kwetsbaar binnenin.
Ik mocht haar even vasthouden, luisteren naar haar verhaal en nu?
Nu breng ik haar bij God, dáár waar ze hoort.
Volgende week zie ik haar weer....
wordt vervolgd terwijl ik onderweg ben.
Wat doe jij onderweg?
Sta jij open voor wát of liever gezegd wíe er op je pad komt?
Kun je hem of haar wijzen op Jezus?!
